Zoals beloofd.

Zaterdag 15 januari.

Met de eerste trein die vanuit Veenendaal gaat naar Schiphol. Geen sneeuw, ijzel of andere weers invloeden die de boel vertragen kunnen. Dus geheel ontspannen naar de zon. Want dat, dat goed zit weten we al enige weken sinds we de weather app hebben ingesteld op Kaapstad.

Op Schiphol aangekomen ben ik één van de eerste en dat terwijl ik dacht nog wel iets verlaat te zijn. Goed collegae komen ook aan en de trip kan beginnen. Vlot door de douane en dan snel nog even shoppen, want ja we blijven Hollanders die voor een koopje altijd te vinden zijn en de parfum doet het hier altijd beter als bij de lokale parfumerie.

Snel een kop koffie en dan naar de gate. Tjonge iedere keer weer verbaasd het mij hoe groot dat Schiphol toch eigenlijk is, ik zie een vliegtuig uit China staan en denk weer even aan het moment dat we Chantalle mochten ophalen. Blijft toch apart ze is al weer elf jaar.

Ja, ja het vliegtuig staat er maar voor dat je erin bent ben je nog even bezig. Controles, controles en dan naar je stoel. Bingo ik zit ingesloten tussen twee personen. Dus dat wordt de komende uren (11) krap zitten. Maar goed wie kan zeggen dat hij even naar Zuid-Afrika mag dus we klagen niet en nemen dit ongemak gewoon voor lief. Als we eenmaal los zijn begint het toch echt. Op het scherm in de stoel voor ons krijgen we realtime informatie over waar we ons bevinden hoe hoog en hoe snel we gaan tov de grond.

De vlucht verloopt spoedig op een hoogte van ruim 10.000 meter en met een snelheid van ruim 500 km gaat de wereld snel voorbij hoewel. We vliegen al enige tijd boven Afrika en wel specifiek een héle grote zandbak. En na twee uur besef je toch pas echt goed hoe groot de woestijn dan wel is wat meteen maakt dat de Paris Dakar ralley dan toch ook weer een andere dimensie krijgt. Je zal er maar in staan.



zand, zand en nog eens zand. Dit is wat anders als de zandbak van vroerger.





Het is tegen elf uur als we landen op airport Kaapstad. Een groot bord maakt duidelijk dat we er zijn.
In de ontvangsthal staan Petra en Jeroen on al op te wachten voor een vlotte tranfer naar de
 De verdwaaldeboer  in Constancia. Een prachtige villa voorzien van alle gemakken waar je echt thuis komt. Het klinkt raar maar Petra en Jeroen lukt het en dat blijft ook zo de komende dagen dat we daar mogen verblijven. Sterker het is hun werk maar je voelt je zo op je gemak dat ik het genant vind om zo voor mij te laten lopen. Goed het is nacht als we dus aankomen en we kijken uit op Kaapstad en zien dan ook de lucht koper gloeien van de verlichting in de verte.

De Kaap vanaf de Verdwaalde boer.

  Ontvangst met Boschendal bubbels en sushi en die gaan we nog vaak zien de komende dagen ze zin er gek op in de Kaap. En tja zoals verwacht wordt het later en later de temperatuur is heel lekker (het is zomer) en als dan op een gegeven moment de Laliba's beginnen te krijsen dan wordt het al snel duidelijk dat ik mijn eerste zonsopgang in de Kaap mag gaan beleven en ja het is waar zoals velen illusteren reizigers naar de Kaap hebben beschreven  het is bijzonder.

Zonsopgang.

Wel nog even een uurtje de oogjes toe genieten van de nieuwe geluiden om dan de reeds begonnen zondag tot ons te nemen. Het mag duidelijk zijn dat op zo'n locatie je eigenlijk wel daar wil blijven maar ja het onbekende lonkt en als Jolanda dan ook aangeeft wel met enkele, zij die willen, een tourtje te maken dan is deze jongen direct klaar voor vertrek. We stappen in de Landrover (kon niet beter) en rijden richting Houtbaay om daar op een boot te stappen richting Seal Isle. De rotsen net buitensgaats alwaar honderden zeeleeuwen verblijven. We varen er tegen de wind in naar toe en dat hebben we geweten, ons konden ze zien maar niet ruiken maar wij hun wel mijn god de stenen zin dus wit van jaren ontlasting en dat heeft een duidejlijke geur. Overal zeeleewen en zij die in het water liggen steken, heel aardig, één borstvin (flipper) omhoog. De gids verteld later dat dit is om hun temperatuur te regelen anders koelen ze teveel af in rust.

 Terug varend krijgen we het gevoel van de oceaan forse golven die enige niet welwillende gevoelens in de buikstreek doen opkomen. Gelukkig is het niet ver meer en weet ik uit ervaring dat zodra je aan land bent alles weer voor bij is. Wat een prachtige beleving en dit is nog maar dag één de dag dat we niets zouden doen. Wel doe mij nog maar zo'n dag. Wat een indrukken.  Nu een paar weken later schrijvend komt er steeds meer boven zeker als ik dit doe terwijl ik de reis terug zie aan de hand van de foto's (het waren er maar 700, ideaal die digi dingen).

De haven naderend werden de golven minder en keken we uit op een modern township met huizen die door de overheid geplaatst zijn. Maar op slechts enkele minuten hier vandaan moeten ze het doen met golfplaten. Wordt je weer even stil en besef je hoe goed we het hier hebben.

In de haven bedeeld een zeeleeuw om voedsel links en recht borden die waarschuwen dat het wilde dieren zijn en dus ook kunnen bijten en gezien de tandjes wil je dat niet beleven. Met de rug staan we nu naar Chadmansroad welke we later in de week zullen berijden. De weg voor de auto reclames.

Maar daarover later meer. Inmiddels moeten we ons zels al een beetje haasten (typisch ons) want hier lijkt niemand haast te hebben. Een Zuid-Afrikaanse pick-up rijd voor ons de weg op. En er wordt ons verteld dat dit nog wel eens gebruikt wordt als men om een pickup vraagt als taxi. Europ of Zuid-Afrikaans wel, wij weten het nu dus en dat zal ons niet gebeuren. Voor effentjes niet erg maar je zal maar een hele dag zo zitten. Hoewel je hier niet anders ziet. Veiligheidgordels, rolbeugels stoeltjes?

Pick-up

Terug naar de Verdwaalde boer om on op te maken voor een diner aan het strand. Jongens het werd weer laat.